En buiten was ik ook

het was de schuld van de heiige lucht en het grijze gebied
de anonieme trein waarin ik zat aan het raam en daarom

was het herfst, was er een knie die niemand toebehoorde
het was de schuld van mijn been dat een beetje bewoog

een zielloze hand viel als een dwarrelend blad, daarbuiten
berkenbomen, aardappelland, schapenhekken en ik ook

het was de schuld van de schapen, zij spiegelden wolken
in de wei, kriebelend wreef hun wol langs mijn liezen en

drie vingers werden aangedreven door stuwende gemalen
was het de schuld van het onbedwingbare vocht, vocht ik

ook tot het oprukkende station mij van buiten duwde naar
te dichtbij, hij vroeg waarheen, mijn hoofd schudde alleen

Voor de Turing-gedichtenwedstrijd bespreek ik graag een actueel thema. In 2018 was dit #metoo. In het gedicht En buiten was ik ook probeer ik zowel de paniek als het verstijven bij ongewenste intimiteiten in woorden te vatten. De hoofdpersoon probeert zich te distantiëren van haar lichaam in de trein.