ik ben vijf
we zitten in de tuin op kunststof stoelen
de Rio Brancodreef baadt in zonnestralen
de grote mensen praten, ik begrijp niet wat ze bedoelen
want ze gebruiken te grote woorden
ik verveel me
totdat opa uit de schuur een kwast gaat halen
en een conservenblik tot de rand met water vult
dan schilder ik verhalen op de tegels van de tuin
en tien minuten later zijn de kleine schilderijen
net als de grote woorden in de lucht verdampt
we zitten naast elkaar, ik op de bank, jij in je stoel
ik ben vijf of vijftien of zelfs ouder
je vertelt verhalen van een tijd waarin ik niet bestond
de ene en de andere oorlog, het werk in de techniek, de wereldpolitiek
het gezin, de St-Jozef- en de Stanleylaan
en wat je hebt gevonden, en wat je hebt verloren
en dat je ooit van ons weg zal gaan, dat is een eng idee
maar je moet weten nu, dood-zijn valt best mee
ik heb ’t heel lang gedaan, voordat ik werd geboren
en ik ben vijf
en ik schilder je verhalen op de tegels in de tuin
met de kwast die jij me gaf en een conservenblik vol water
en nog geen tien minuten later
verdampen de verhalen in de lucht die ons omringt
we zitten naast elkaar, ik op de bank, jij in je stoel
ik ben vijf of vijfentwintig of zelfs ouder
we zitten binnen, het is koud en in de tuin valt regen
ik vertel verhalen over plaatsen waar jij nooit bent geweest
want je hebt steeds vaker moeite met bewegen
je begrijpt niet wat ik bedoel of hoort niet wat ik zeg
want ik gebruik te nieuwe woorden en je oren zijn te slecht
en ik denk aan dat rouwkaartenclicheetje
sterven doe je niet ineens, maar elke dag een beetje
en nu ben ik vijf
en ik schilder ons verhaal op de tegels van de tuin
en in het zonlicht zullen we verdampen
maar de damp wordt opgenomen in de lucht die ons omringt
en als het regent, zoals vandaag
dan regent het de schilderijen van een kind.
Op 1 mei 2020 – midden in coronatijd – hebben we in een intieme ceremonie afscheid genomen van mijn opa Joop van Rooijen. Mijn lieve, slimme en grappige opa is maar liefst 95 jaar oud geworden. Een van de vroegste herinneringen die ik aan hem heb, is het schilderen met water in de achtertuin van zijn voorlaatste woning. Dat bracht mij tot deze tekst. Ik heb het tijdens de uitvaart als een gedicht gebracht, maar bij het schrijven had ik eerder een liedtekst voor ogen.
